Wat te doen als het leven anders loopt dan je verlangt

Mijn verlangen is dat ik nog lang mijn auto kan besturen, dat ik mijn vrijheid niet hoef in te perken, dat ik nog gezond op mijzelf kan blijven wonen, dat ik in mijn atelier kan blijven schilderen … en dat ik elke week bij jou terug mag komen voor een heerlijke voetreflexmassage. Mijn wens is ik mensen in nood mag blijven helpen, dat het werk dat ik 50 jaar heb volbracht zal worden voortgezet en dat het wordt gewaardeerd. Mijn verlangen is… 

Ze is 69 jaar en kwam enkele weken geleden voor het eerst bij mij voor een massage in verband met wat pijn in haar onderrug en maag, hartkloppingen en pijn in nek en schouders. Het afval naar de container brengen op de beneden verdieping was ineens een uitdaging geworden. In dat eerste gesprek dat we hadden bleek dat er ook veel sprake is van spanning en emoties die meegedragen worden uit het verleden. Ze heeft 50 jaar als missionair gewerkt in Latijns Amerika, 2 jaar geleden kwam ze terug naar Nederland en streek neer in Friesland. Omdat haar zussen en enige broer in Brabant wonen heeft ze besloten de stap te zetten en naar Brabant te verhuizen. Ze woont in een duur verzorgingstehuis en vraagt zich af hoelang ze dat nog kan volhouden. Of ze het wel kan opbrengen. De eerste massage was voor namelijk gericht op nek en schouders. Na die eerste keer komt ze nu wekelijks terug. Ik kijk op een andere manier naar haar klachten en behandel haar anders. 

Ziek van verlangen 

Er is niets mis met jouw verlangen. Het laat je zien wat je ten diepste zou wensen. Of zou willen… En daar betreden we de flinterdunne scheidslijn tussen “verlangen” en “willen”. Zodra verlangen, al dan niet bewust, over gaat in wíllen gaan we onszelf ongemerkt beperken. Worden we star, dwingend, overtuigend en te gefocust op het resultaat zoals we dat voor ons zien. We raken “attached”, gehecht, aan ons verlangen. We willen het zó graag in ons bezit krijgen dat iedere andere uitkomst als een verlies gaat voelen. Dat levert stress en spanning op. Stress zit niet alleen in je hoofd. Het zit in je hele lijf. Je staat niet meer open voor eventuele andere mogelijkheden. Het ontneemt je daarmee alle creativiteit, spontaniteit en levendigheid. Wanneer ons verlangen zo groot wordt dat we het eventuele verlies niet meer kunnen dragen, dan kunnen we ook een tegengestelde beweging maken. Dan worden we “detached” en gaan we ons ont-hechten. We leggen een bom onder onze wens: “laat ook maar, het gaat toch nooit lukken….” We trekken ons terug en geven op aan ons verlangen. De teleurstelling en het verlies is voelbaar. In je hoofd en in je lijf. Voorbeelden zijn somberheid, moeheid, buikpijn, nekpijn… 

Helder en duidelijk doel 

Er is echter nog een derde positie die je in kan nemen ten aanzien van je verlangen. Een soort van middenpositie. Waarin je nog zicht houdt op jouw verlangen. Je doel is helder en duidelijk. Er is immers niets mis met jouw verlangen. Jouw verlangen naar eerlijkheid, aandacht, erkenning en waardering is helemaal goed. Echter… het hóeft niet zo te gaan… Het hóeft niet zo te zijn dat je partner jouw begrijpt. Het hóeft niet zo te zijn dat hij eerlijk is. Het hóeft niet zo te zijn dat je gewaardeerd wordt. Waarom niet? Wat is het belangrijkste bewijs dat het niet hóeft te gebeuren? Simpelweg omdat het niet altijd gebeurt. Je hoort jezelf nu misschien denken: Ja, maar hij hóórt toch eerlijk te zijn…? En precies daar gaat je verlangen over in wíllen. Alsof het zo móet zijn. Er geen andere mogelijkheid meer is. Je raakt “gebonden”, en daarmee ontneem je jezelf alle creativiteit, spontaniteit en levendigheid. En maak je de relatie met jouw lijstjes en oordelen belangrijker dan de relatie met wie je ten diepste bent. En dat levert spanning op. Iedere dag weer. En daar betaal je een hoge prijs voor in je gezondheid: somberheid, spierpijn, buikklachten, hartkloppingen, slechte nachtrust… 

Innerlijke strijd 

Ik vraag haar om haar verlangen met gesloten ogen uit te spreken: “Mijn verlangen is dat ik in mijn atelier kan blijven schilderen…” Wanneer ik vraag of dat klopt, schudt ze voorzichtig en zichtbaar ontroerd haar hoofd op en neer. “Maar het hoeft niet zo te gaan…”, zeg ik. Ze herhaalt beide zinnen en een diepe zucht volgt. Ze voelt zich meer ontspannen. De pijn in haar nek neemt af en er ontstaat meer ruimte in haar borst. Op het moment dat je jouw verlangen uitspreekt en het aanvult met de zin “maar het hoeft niet zo te gaan…”, dan gaat het lichaam vanzelf ontspannen. Want zodra het dan anders gebeurt dan je graag zou willen, voldoet het nog steeds aan jouw lijstje, aan jouw mening en jouw oordeel. Namelijk dat het niet zo hóeft te gaan. Er is dan geen innerlijke strijd meer. Betekent dat dan dat je opgeeft aan je verlangen? Nee. Je verlangen blijft staan. Je doel en je wens zijn helder. Dat is van jou en is uiterst waardevol. Maar… het hóeft niet zo te gaan. En daardoor geef je jezelf de ruimte om creatief te blijven. Behoud je jouw spontaniteit en levendigheid. En je gezondheid…